وزندگی آنقدر کوچک شد
تا در چاله ای که بارها از آن پریده بودیم
افتادیم!
Gorkiy:
حال
زندگی در چاله ای که هنگام کوچکی اش در آن افتادیم بدنبالمان می گردد!
ریسمان بیانداز
چاله نیست.
پ.ن:مثل یک آرزوی محال در ذهن پریشان زمان گم شده ام...!...!!
خواستم از باغمان سیب بچینم
فهمیدم پاییز است
رفتم به سراغ انار ها
اما از باغ سیب ما
تا
باغ انار شما
تابستان شده بود...
و حالا
من ماندم و سبد خالی ام
و
باغ بی انار شما...
پ.ن:دوست ندارم بازم خراب بشم
،خیلی درد داره
پ.ن۲:شاید این مطلب رو جای دیگه به نام (دختر گمشده) خوانده باشید،نویسنده اش اینجانب Gorkiy است!
می بینی؟
چه ناپیدا خاموش میشود
نبض عشق و خواستن و تمنا
در کالبد روح تکه پاره ام!
شرمنده ام خداوندا
از خویشتن که دل به وفای بندگانت
دوخته بودم...
بر خاکی که مادرانش همسری ندارند،
کودکانه معصوم وفا را از چه کسی خواهند آموخت؟!
و
بر خاکی که پدرانش در هر آغوشی میاسایند
جز آغوش همسران خویش،
کودکانه پاک محبت را از چه کسی خواهند آموخت؟!
پ.ن:نه تو می پایی ، و نه من...
پ.ن۲:مال خودم نیست!